Neoseriale określane także jako post-soap lub seriale nowogeneracyjne, stanowią jeden z najbardziej interesujących, a zarazem najważniejszych elementów współczesnego pejzażu kulturowego. Są one – w przeciwieństwie do tradycyjnych seriali – oglądane najczęściej via Internet za pośrednictwem serwisów streamingowych. Neoseriale to zjawisko godne uwagi nie tylko ze względu na ich duży zasięg społecznego oddziaływania, ale również dlatego, iż nierzadko zrywają z dziedzictwem starszych form telewizyjnych. W neoserialach odnajdujemy równie ciekawe, co kontrowersyjne postacie mężczyzn, często wymykające się jednoznacznym interpretacjom.

           W trakcie spotkania chcielibyśmy poszukać odpowiedzi na kilka pytań. Jakie postacie mężczyzn dominują w neoserialach i czy pojawiły się nowe obrazy męskości, przełamujące utarte skrypty kulturowe i stereotypowe wyobrażenia płci? Jakie strategie dyskursywne i kody niewerbalne wykorzystują twórczynie i twórcy neoseriali w kreowaniu wizerunków mężczyzn? W jaki sposób można interpretować neoserialowych (anty)bohaterów i co neoseriale mówią nam o kulturze współczesnej?  Czy neoseriale stanowią odrębny gatunek, czy raczej odrębną kategorię seriali?

Spotkanie autorskie w formie mini-wykładu połączonego z dyskusją odbędzie się 15.06.2022 roku o godz. 10.00 w sali C02 na Wydziale Nauk o Edukacji UwB.

czas na kultur prof arcimowicz

 

Krzysztof Arcimowicz, dr hab., profesor Uniwersytetu w Białymstoku, socjolog kultury i medioznawca. Pracuje w Zakładzie Studiów nad Kulturą Współczesną i Filmem na Uniwersytecie w Białymstoku. Jego obecne zainteresowania naukowe są w największym stopniu związane z antropologią mediów, analizą dyskursów medialnych oraz socjologią płci. Opublikował trzy monografie Obraz mężczyzny w polskich mediach (Gdańsk 2003); Dyskursy o płci i rodzinie w polskich telesagach (Warszawa 2013); Oblicza męskości w neoserialach (Białystok 2020). Jest też współautorem książki Świat wartości i jego reprezentacje we współczesnych filmach i serialach (Warszawa 2018). Opublikował ponad 50 artykułów naukowych oraz kilka o charakterze popularnonaukowym. Jego artykuły ukazały się w pracach zwartych oraz periodykach naukowych, takich jak: „Studia Socjologiczne”, „Kultura i Społeczeństwo”, „Czas Kultury”, „Przegląd Socjologii Jakościowej, „Studia Humanistyczne AGH”, „Kwartalnik Pedagogiczny”, „Creativity. Theories – Research – Applications”. Brał udział w międzynarodowym projekcie badawczo-wdrożeniowym „Elastyczny Pracownik – Partnerska Rodzina” realizowanym w ramach Inicjatywy Wspólnotowej Unii Europejskiej EQUAL. Uczestniczył także w projekcie badawczym „Rodziny z wyboru w Polsce” finansowanym ze środków budżetowych na naukę (grant „Idea Plus”). Prowadził zajęcia z zakresu studiów nad męskościami na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.

Okadka ksiki Arcimowicz1


OGŁOSZENIA STUDENCKIE

 

 

STUDIA I STOPNIA
 

     STUDIA II STOPNIA

 

 T2

MEDIA
I KOMUNIKOWANIE

      

T3

REKLAMA
I PUBLIC RELATIONS

                
      

T4

KOMUNIKOWANIE
W MEDIACH CYFROWYCH

 
          

T6

FILMOZNAWSTWO-
MEDIOZNAWSTWO

 

           

KRYTYKA SZTUKI

 

Instytut Studiów Kulturowych posiada w ofercie pięć specjalności - dwie na studiach I stopnia i trzy na studiach II stopnia. Specjalności umożliwiają zdobycie fachowej wiedzy i umiejętności charakterystycznych dla danej dziedziny (tworzenie efektywnych kampanii reklamowych, praca nad warsztatem fotograficzno-filmowym, tworzenie treści w mediach cyfrowych, poznawanie dziedzictwa kulturowego regionu). Jednakże te same specjalności przenikają się w wielu aspekatch i nawzajem uzupełniają. Zachecamy do zapoznania się z ofertą studiów I i II stopnia na kulturoznawstwie

 

 

 

Wybrane publikacje pracowników Instytutu Studiów Kulturowych

 


Monika Kostaszuk-RomanowskaKostaszuk Romanowska K
Współczesny polityczny teatr romantyczny. Realizacje, dyskusje, kontrowersje.

 

Książka Moniki Kostaszuk-Romanowskiej zapowiada się jako ważne wydarzenie we współczesnej refleksji nie tylko nad teatrem, ale i nad rodzimą kulturą, której istotną część stanowi „paradygmat romantyczny”. Waga tej publikacji wynika nie tylko z oczywistych kompetencji, wiedzy i talentów (także pisarskich) Autorki, ale też z odwagi, z jaką w monografii naukowej wkracza na pole minowe współczesnych zjawisk teatralnych, oraz z wyrazistości tez, które formułuje. Podejrzewam, że wiele badaczek nie odważyłoby się na związane z tym ryzyko, wycofując się w obszary bezpieczniejsze, albo też ograniczając do teatrograficznych wyliczeń i ostrożnych wypisów z recenzji. Pani Kostaszuk-Romanowska tymczasem tworzy mocną, autorską analizę i interpretację zjawisk, które miały miejsce w tyle co zakończonej dekadzie. Nie czekając, aż temat się „ucukruje” i „uleży”, podejmuje próbę rzetelnej, naukowej analizy mającej dowieść mocno i klarownie sformułowanych, ważnych tez dotyczących teatru i życia społecznego w Polsce lat 2010–2020. (…) Lektura jej książki jest jak wędrówka za przewodniczką, która wie, gdzie i dlaczego idzie, i jest świetnie przygotowana, by pokazać interesujące ją obiekty z przyjętej perspektywy.
Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Kosińskiego (UJ)

Monika Kostaszuk-Romanowskadeziluzja monika
Deziluzja w dramcie. Rozważania teoretyków i praktyki dramaturgiczne Juliusza Słowackiego

 

Książka dr Moniki Kostaszuk-Romanowskiej odznacza się rzadko spotykaną precyzyjnością przemyśleń, wyłożonych przejrzyście i elegancko. Autorka wykorzystała w niej swoje szerokie i niezbyt często łączące się kompetencje: teoretyka literatury, teatrologa, znawcy romantyzmu i twórczości Słowackiego, dodając do nich zmysł krytyczny, umiejętność syntezy i subtelność analiz. Problematykę rozprawy na pierwszy rzut oka można umieścić w od dawna eksplorowanym kręgu rozważań o teatralnej formie polskiego dramatu romantycznego, nad którym – zwłaszcza nad arcydziełami trójcy wieszczów – zaciążyło „fatum niesceniczności”. Jednakże w książce o deziluzji Autorce udało się ustanowić własne pole badawcze – w dramatach romantycznych dostrzegła swoistą, nową formę, ukształtowaną przez, jak określa to trafnie we wstępie, „przymusową swobodę twórczą” – teatralność i zarazem świadomość braku dostępu do sceny. W przypadku Słowackiego dr Kostaszuk-Romanowska wychwyciła zjawisko swoistej gry poety z teatralizacją, wzięcie jej w „autotekstowy nawias”, zamierzając prześledzić, jak „rezygnacja z kreowania w dziele złudzenia prawdziwości paradoksalnie zbliża dzieło do prawdy”, szczególnej „prawdy aktu tworzenia, statusu twórcy”, jego światoobrazu i poglądów na sztukę. Taka autotematyczna, a zarazem radykalnie przewartościowująca mity perspektywa, zbliża dzieło Słowackiego do debat dwudziestowiecznej awangardy. (Z Recenzji dr hab. Elżbiety Kiślak, prof. IBL PAN)


Karolina WierelWierel Publikacja1
Księga w nie-ludzkim świecie. Motyw Księgi w postapokaliptycznych przekazach literackich 
i filmowych przełomu XX i XXI wieku

(…) osią książki, głównym wektorem zawartych w niej rozważań i analiz, jest motyw Księgi, różne formy jego obecności, w różnych postaciach, w utworach badanego nurtu. Śledząc ten watek autorka przekonująco dowodzi zaskakującej żywotności motywu, który w świecie nowych mediów mógłby wydawać się anachroniczny, tymczasem okazuje się zwornikiem wielu ważnych treści „wyobraźni postapokaliptycznej”, wehikułem zdolnym do przenoszenia do świata „po końcu” tradycyjnych struktur poznania i otwartym na takie ich przekształcenia, by odpowiadały na wyzwania radykalnie nowych doświadczeń (…).
(Z recenzji prof. dr. hab. Grzegorza Godlewskiego Instytut Kultury Polskiej, UW)

 


Olchanowski Publikacja1

Tomasz Olchanowski
Kultura ponowoczesna w perspektywach antropologii politeistycznej
Termin antropologii politeistycznej zrodził się oczywiście wraz z lekturą pism Hillmana, jak też dzięki wizjom greckich filozofów przedsokratejskich, wizjom Platona, neoplatoników, także tych, których zwiemy neoplatonikami renesansowymi. Antropologia politeistyczna więcej zawdzięcza wielkiej literaturze niż poglądom skostniałych akademików. Scala to, co zostało rozdzielone, jednocześnie zostawiając temu, co scala, autonomię. Scala filozofię z psychologią, pedagogikę z kulturoznawstwem czy twórczość artystyczną z socjologią. Pedagog czy psycholog nie może być tylko i wyłącznie człowiekiem nauki, obojętnie czy teoretykiem, czy praktykiem, lecz również powinien każdego dnia odkrywać w sobie duszę artysty. Inaczej skostnieje, a wtedy nieustannie powtarzać będzie te same błędy, które przed nim popełnili inni.


 

  • KULTURA I SZTUKA U PROGU XXI WIEKU
  • INTERMEDIALNOŚĆ W KULTURZE KOŃCA XX WIEKU
  • Słowo w kulturze mediów
  • Przyszłość języka
  • Między powtórzeniem
  • Przyszłość tradycji
  • dr Karolina Wierel
  • ARTYSTÓW GRY Z KULTURĄ
  • NA STYKACH KULTUR I MEDIÓW
  • Sztuka i nie-sztuka
  • SPEKTAKLE ZMYSŁÓW
  • Mity, legendy i historia
  • ESTETYKA ROCKA
  • Film w twórczości Struga
  • KULTURY TRADYCYJNE A KULTURA GLOBALNA
  • DESIGN
  • PRYMITYWIZM W SZTUCE AWANGARDY
  • FILMOWY ŚWIAT PEDRA ALMODOVARA
  • HISTORIE WYDOBYTE Z CIENIA
  • FILMOWE CZYTANIE KULTURY
  • POLSKIE TELE-SAGI
  • DYSKURSY O PŁCI I RODZINIE W POLSKICH TELESAGACH
  • METAFIZYKA I ETYKA SAMUELA CLARKE'A
  • BOHATER IDOL OSOBOWŚĆ MEDIALNA
  • DEUS EXPLICATUS
  • OBRAZ MĘŻCZYZNY W POLSKICH MEDIACH